Flevoland maakt weg vrij voor aankomend bestemmingsverkeer

Langs een hoge hijskraan wandelen honderden Almeerse bezoekers op hun vrije zaterdag zonder vrees de rijbaan op. Nu de stad zijn grenzen verbreedt, timmert Flevoland stevig aan de weg. Voordat de auto’s over de vernieuwde Hogering razen, lopen nieuwsgierige passanten zich tijdens een open dag vast rustig warm.

Zacht slippend remt omgevingsmanager Annemarie Hadders haar fiets af in het zand. “Momentje hoor.” Handig zet ze het rijwiel aan de kant en komt teruglopen. “Daar gaan we. Ik neem je mee.” Op het bouwterrein rondom de Hogering in Almere strekken zich enkele honderden meters aan pas gestort asfalt uit. “We breiden deze weg uit naar drie rijstroken,” vertelt Annemarie. “Want de stad wil graag verder groeien en die vooruitgang brengt ook nieuwe verkeersstromen met zich mee. Het gaat hier echt heel druk worden. Zelfs tussen Lelystad en Almere liggen minder banen. Wacht eens, ik zie een bekende!”

Stoutste dromen

Terwijl Annemarie staat te praten, lopen de belangstellende bezoekers aan alle kanten langs haar heen. Tijdens deze open dag van de provincie Flevoland laten zij de gelegenheid niet aan zich voorbijgaan om eens op een echte autoweg rond te lopen. “Vanmorgen om kwart voor elf waren hier al tweehonderd mensen binnengekomen,” zegt Annemarie stralend. “We hebben iedereen uitgenodigd die in de omliggende wijken woont. In mijn stoutste dromen had ik gehoopt op vijfhonderd mensen, maar dat aantal hebben we al ver overtroffen. Goed, we gaan de tunnelbak in.”

Zwembad

Op het diepste punt van de zilverkleurige tunnelbak neemt Annemarie rustig de tijd om stil te staan bij de periode die achter haar ligt. “We zijn sinds begin vorig jaar bezig aan de Hogering. De afgelopen periode hebben we hier de tunnelbak afgegraven en die bak daarna voorzien van drie dikke lagen beton. Als je zo diep graaft, kom je natuurlijk tot het grondwater aan toe. Dus het was hier een enorm zwembad. Die grote betonnen bak hebben we keurig dichtgemaakt met vochtwerend asfalt. Want is nu nog zomer, maar na een winter lang zout strooien mag het beton natuurlijk niet gaan roesten.”

Krijtende kinderen

Verderop zwaait een jongetje guitig naar zijn trotse ouders vanachter het stuur van een gigantisch bouwvoertuig. “Een asfaltspreider en een wals,” weet Annemarie. “De asfaltspreider legt het asfalt en de wals gaat eroverheen. Binnenkort storten we nog twee geluidswerende lagen. Hier moet de komende tijd nog flink worden doorgewerkt, want vanaf half september wordt het eerste verkeer al door de tunnelbak geleid. Daarna leggen wij aan weerszijden de op- en afritten aan, zodat we in januari helemaal open kunnen.” Vrolijk knikt ze een aantal geknielde kinderen toe, die een kleurrijke tekening op het asfalt krijten. “Vergeet je niet om je naam eronder te zetten? Je ziet er straks misschien niks meer van, maar hij blijft hier dan echt voor eeuwig staan. Vet cool toch?”

Fleurige fietshelm

Annemarie verdwijnt even in de menigte. Vanaf het viaduct klinkt ineens een heldere stem. Een vrouw met een fleurige fietshelm staat te wuiven. “Meneer, meneer, hier ben ik. Kunt u mij vertellen wat hier te doen is? Hoe kan ik bij de ingang komen? Bedankt!” Het hoofd verdwijnt weer. Niet veel later hoort Annemarie het verhaal geamuseerd aan. “De mensen blijven maar komen inderdaad. Ik heb net nog even met mijn collega gebeld, die vandaag betrokken is bij een open dag op de Ganzenweg en de Knardijk in Zeewolde. Ook daar was het heel druk. We hebben in totaal bijna 1500 mensen geteld!”

Piketpaaltjes

Aan het begin van de bouwplaats scheiden de wegen van Annemarie en haar bezoekers zich weer. Allemaal verlaten ze het terrein met zichtbare voldoening. De vrouw met de fietshelm is op haar bestemming aangekomen. Achter haar markeert een rode streep op een lichtblauwe achtergrond het einde van de bebouwde kom. Voor haar neus wacht de hijskraan het begin van een nieuwe werkweek af. Klaar om nieuwe piketpaaltjes te slaan.